Toen ik nog studente was kon ik mij meestal ongestoord in het openbaar begeven, een zeldzame fluitende bouwvakker (wat ik natuurlijk als een compliment beschouwde) of een lallende zatlap niet nagelaten. Wanneer ik echter begon te kinderen veranderde dat op slag; van de ene dag op de andere word je dan publiek bezit en loslopend wild voor commentaar, opmerkingen en ongevraagde suggesties.
Het begon al tijdens de zwangerschap van Ferre. Van zodra mijn buikregio enigszins begon op te bollen en mijn zonde dus zichtbaar werd kwamen onbekenden mij aanspreken. Zo merkte een besnorde kerel in de lift luidkeels op dat ik 'wel hard tegen de hoek van de tafel was gelopen' en of ik 'veel had moeten oefenen'?! Amper bekomen van deze grove uitlatingen kwamen de volgende charges onder de vorm van oude vrouwtjes met hun priemende blikken en hun onoriginele vraagstelling, de ervaren moeders met een overdaad aan raad en de ergste soort 'de anonieme buikbetasters'. Van rustig en ongehinderd de trein nemen, aan de kassa aanschuiven of op de bus wachten was nu geen sprake meer, er moest en er zou gecommuniceerd worden over de bevruchting en alle gevolgen van dien. Openlijk commentaar leveren over iemand zijn uiterlijk en gewicht is normaal gezien maatschappelijk not done, maar voor zwangeren gaat die regel niet op, die mag je ongestoord verwijten voor 'dik', 'gezwollen', 'convoi exceptionnel' of 'op gevaar van ontploffen'. Vaak krijg je er een gratis body-analyse bovenop, waarbij er beoordeeld wordt of je achtersteven dan wel of niet mee uit gedeind is, of je enkels niet teveel vocht vasthouden en en passant gooien ze er ook nog eens een non-compliment over je gezicht bij als toemaatje (getrokken, puisterig, opgeblazen of gewoon niet om aan te zien).
Na de bevalling worden de aanmerkingen over je lichaam weer netjes achter je rug gefluisterd, maar dan eigenen de mensen zich wel het recht toe om over je kinderen te oordelen. Opnieuw word je onderworpen aan een eindeloze stroom van steeds dezelfde vragen (leeftijd, geslacht, naam, karakter en lotsbestemming van het jong passeren in speeddate-tempo de revue), de allerfoutste tips ('neen ik ga echt geen cognac aan een fopspeen smeren om hem te doen slapen'), ongegeneerde kritiek of mededingers in de competitie 'de dwaaste vraag van vandaag'.
De mate waarin ik mij erger aan al die conversaties met onbekenden verschilt heel erg, afhankelijk van mijn geduld, het aantal uren slaap die mij gegund waren of de aard van de gesprekken.
Zo vind ik het helemaal niet erg om een babbeltje te slaan met een vriendelijk oud vrouwtje die mij complimenteert over mijn extreem mooie kinderen en ondertussen zachtjes 'koetchie-koetchie' doet met de baby. Maar als hetzelfde gerimpelde besje lastige vragen begint te stellen terwijl mijn gebroed elk in een andere windrichting verdwijnt dan zijn mijn antwoorden net een tikkeltje meer kortaf.
Ook het afhandelen van fout advies heb ik ondertussen al aardig onder de knie. Na meer dan 8 jaar bewust moederen durf ik mij wel een expert noemen op gebied van mijn eigen kroost en dus hanteer ik netjes de 'knikken en wissen'-tactiek voor raadgevingen die ik toch nimmer ga opvolgen. Vragen waar overduidelijk niet over nagedacht is daarop repliceer ik simpelweg met een fikse dosis sarcasme of ironie ('ja je hebt gelijk, mijn boreling kan inderdaad niet meer ademen in die draagdoek maar dat is geen probleem want ik heb thuis nog 3 kinderen extra' of 'jawel ik ben al bevallen hoor, ik ben gewoon al terug zwanger en dan maar meteen van een zesling')
Daarnaast is er nog een categorie 'bizarre of perverse reacties'. Daaronder vallen klassiekers als de groenteman die mij nariep 'jij sexy met baby', de vraag of ik bij het geven van borstvoeding opgewonden word of de gast die het erotisch vond dat mijn kleintje bij mij in de doek zat omdat het door zijn hoofdje leek alsof ik een gigantische borst had. Voor deze moet ik nog even oefenen op gepast reageren want meestal sta ik gewoon met mijn mond vol tanden.
Een toppertje die ik de laatste tijd al 2 keer hoorde is echter de vraag of 'dit de jongste is', waarbij de persoon in kwestie ons vaag kent, weet dat we 4 nakomelingen hebben, met priemende vinger wijst naar Birke (dus echt wel de laatste in de rij) en er dan vanuit gaat dat ik eigenlijk nog ergens een jongere wurm verstopt heb zitten. Een snelle berekening leert mij dat dit technisch gezien misschien wel mogelijk is, maar dan zou ik in principe opnieuw zwanger moeten geraakt zijn de dag van de bevalling. Ik denk dat de kans dat dit voorvalt nog net iets kleiner is dan het winnen van de lotto terwijl je nooit meespeelt.
Ik verlang dus best wel naar het moment dat ik weer heerlijk anoniem de bus kan nemen, een boek kan lezen op de trein of genieten van de stilte in een wachtrij. Dat er weer netjes achter mijn rug word geroddeld zoals het hoort en dat het bouwvakker één keer per jaar fluit naar mij, gewoon voor de vorm.
Of is dat te utopisch van mij?
zondag 19 juli 2015
maandag 22 juni 2015
Instant-slaap
Eindelijk zit hij er bijna door, die vermaledijde tand nummer 3 bij kind nummer 4, die ons al meer dan een week rotnachten bezorgd. Dat in combinatie met een fikse nasofaryngitis (klinkt dramatischer dan gewoon 'verkoudheid') en wellicht een ooronsteking maakten van onze zuurverdiende nachtrust een echte bedhel.
Zelden halen mensen een baby in huis omdat ze denken dat dit hun slaap zal bevorderen, maar er zijn wel verschillende gradaties aan de postnatale insomnia die je er gratis bij krijgt. Grofweg kan ik onze nachten verdelen in volgende categorieën:
- een goeie nacht: baby wordt ongeveer 5 keer wakker om te drinken, baant zichzelf happend een weg naar de borst, drinkt enkele minuten alsof hij net de Gobiwoestijn heeft doorkruist, valt vervolgens voldaan weer in slaap en ik kan hem loskoppelen, een halve meter van mij af rollen en zonder verpinken zelf terug indommelen. Meestal weet ik 's morgens niet meer hoeveel keer ik als tankstation heb gefungeerd en dat is een goed teken. We staan fit, vrolijk en net niet uitgerust op maar we trekken het zonder problemen een volledige dag.
- een minder goede nacht: baby wordt meer dan normaal wakker, dit kan oplopen tot 1x per uur, de melkbar dient een extra voorraad in te slaan wat zich kan vertalen in een lekkende installatie en een bed vol moedermelk. Voor de rest hetzelfde scenario als bij een goede nacht: even op de tanden bijten (moeder, niet de baby gelukkig) en zonder een centje pijn terug verder soezen. Deze periodes duren meestal enkele dagen en vallen samen met een ontwikkelingssprong, een groeispurt of gewoon een onverklaarbare drang om lekker veel te zuipen. Net als ze roofbouw beginnen plegen op het moederschip zijn ze weer voorbij en worden het terug goeie nachten.
- een slechte nacht: Wordt meestal niet zozeer gekenmerkt door het aantal keer dat de baby wakker wordt maar eerder door de duur van het waakzaam zijn. Niets zo vervelend als een koter die na het drinken plots beslist dat het tijd is om even te gaan spelen en daarbij negeert dat het 3u in de nacht is. De afgepeigerde moeder is het na een minuut al kotsbeu en wil haar broodnodige slaap terwijl baby met gemak een uur of 2 kan doorgaan tot hij in het 'jengelstadium' komt. Vervolgens is het bed het tafereel van een vreemdsoortige dans waarbij moeder tevergeefs de baby in coma probeert te slaan met haar tepel en het kleine smeerlapje aanhapt, loslaat, het op een blèren zet, de andere kant van het buffet wil proberen, terug vrijgeeft, en dat tot beiden uiteindelijk uitgeput knock-out vallen.
- een hele slechte nacht: idem als hierboven, maar dan net als moeder in de armen van Morpheus ligt dan wordt er een ander kind wakker, bij voorkeur omwille van een totaal zinloze reden ('ik heb het dopje van mijn roze viltstift nog niet dicht gedaan', 'ik wil graag een glaasje versgeperst druivensap' of 'hoeveel keer slapen is het nog voor het mijn verjaardag is?') en is de nacht compleet om zeep.
Daarnaast heb je ook nog 2 soorten nachten die hors-categorie vallen, omdat ze zelden voorkomen:
- de heel goede nacht: iedereen slaapt het klokje rond, geen enkel kind wordt wakker, moeder geraakt feilloos aan minimum 8 uur nachtrust en er is geen vuiltje aan de lucht. Gebeurt 1 keer per jaar, tenzij je 4 kinderen hebt, dan is het wachten tot ze allemaal het huis uit zijn.
- de echt rottige nacht: Het aantal minuten slaap is op 1 hand te tellen. Meestal komt dit door een combinatie van factoren en 2 dergelijke nachten op een rij zijn voldoende om de rest van de maand te verknallen.
Zo'n leukerds hebben wij dus vorige week gehad. Met een baby die voor 90% uit slijm en snot leek te bestaan en rochelend aan de borst lag te pruttelen om daarna 2 uur lang over te gaan op krijsmodus en op geen enkele manier te kalmeren was. Ik geef zelfs toe dat ik hem op een bepaald moment gewoon in de verste hoek van de co-sleeper heb geduwd en mijn rug heb gedraaid (natuurlijk hou ik dit nog geen minuut vol en trek ik het snerpend biggetje dan toch maar weer tegen mij aan). Het meest frustrerende in dit verhaal is dan nog dat de kleine 's morgens geen enkel spoor van vernieling lijkt te vertonen, terwijl de grote zich als een zombie door de dag moet slepen.
Maar gisteren kwam hij dus bloederig en vlijmscherp piepen, de eerste tand bovenaan, de rotzak die van mijn lieve honingbolletje een irritant duivelsjong heeft gemaakt. Het herstel en terugwinnen van wat slaapuurtjes kan nu hopelijk ingezet worden want ondertussen zijn zowel vader als moeder geveld. En terwijl ik dit schrijf ligt de kleine dictator prinsheerlijk te slapen in ons grote bed, zich van geen kwaad bewust.
Zelden halen mensen een baby in huis omdat ze denken dat dit hun slaap zal bevorderen, maar er zijn wel verschillende gradaties aan de postnatale insomnia die je er gratis bij krijgt. Grofweg kan ik onze nachten verdelen in volgende categorieën:
- een goeie nacht: baby wordt ongeveer 5 keer wakker om te drinken, baant zichzelf happend een weg naar de borst, drinkt enkele minuten alsof hij net de Gobiwoestijn heeft doorkruist, valt vervolgens voldaan weer in slaap en ik kan hem loskoppelen, een halve meter van mij af rollen en zonder verpinken zelf terug indommelen. Meestal weet ik 's morgens niet meer hoeveel keer ik als tankstation heb gefungeerd en dat is een goed teken. We staan fit, vrolijk en net niet uitgerust op maar we trekken het zonder problemen een volledige dag.
- een minder goede nacht: baby wordt meer dan normaal wakker, dit kan oplopen tot 1x per uur, de melkbar dient een extra voorraad in te slaan wat zich kan vertalen in een lekkende installatie en een bed vol moedermelk. Voor de rest hetzelfde scenario als bij een goede nacht: even op de tanden bijten (moeder, niet de baby gelukkig) en zonder een centje pijn terug verder soezen. Deze periodes duren meestal enkele dagen en vallen samen met een ontwikkelingssprong, een groeispurt of gewoon een onverklaarbare drang om lekker veel te zuipen. Net als ze roofbouw beginnen plegen op het moederschip zijn ze weer voorbij en worden het terug goeie nachten.
- een slechte nacht: Wordt meestal niet zozeer gekenmerkt door het aantal keer dat de baby wakker wordt maar eerder door de duur van het waakzaam zijn. Niets zo vervelend als een koter die na het drinken plots beslist dat het tijd is om even te gaan spelen en daarbij negeert dat het 3u in de nacht is. De afgepeigerde moeder is het na een minuut al kotsbeu en wil haar broodnodige slaap terwijl baby met gemak een uur of 2 kan doorgaan tot hij in het 'jengelstadium' komt. Vervolgens is het bed het tafereel van een vreemdsoortige dans waarbij moeder tevergeefs de baby in coma probeert te slaan met haar tepel en het kleine smeerlapje aanhapt, loslaat, het op een blèren zet, de andere kant van het buffet wil proberen, terug vrijgeeft, en dat tot beiden uiteindelijk uitgeput knock-out vallen.
- een hele slechte nacht: idem als hierboven, maar dan net als moeder in de armen van Morpheus ligt dan wordt er een ander kind wakker, bij voorkeur omwille van een totaal zinloze reden ('ik heb het dopje van mijn roze viltstift nog niet dicht gedaan', 'ik wil graag een glaasje versgeperst druivensap' of 'hoeveel keer slapen is het nog voor het mijn verjaardag is?') en is de nacht compleet om zeep.
Daarnaast heb je ook nog 2 soorten nachten die hors-categorie vallen, omdat ze zelden voorkomen:
- de heel goede nacht: iedereen slaapt het klokje rond, geen enkel kind wordt wakker, moeder geraakt feilloos aan minimum 8 uur nachtrust en er is geen vuiltje aan de lucht. Gebeurt 1 keer per jaar, tenzij je 4 kinderen hebt, dan is het wachten tot ze allemaal het huis uit zijn.
- de echt rottige nacht: Het aantal minuten slaap is op 1 hand te tellen. Meestal komt dit door een combinatie van factoren en 2 dergelijke nachten op een rij zijn voldoende om de rest van de maand te verknallen.
Zo'n leukerds hebben wij dus vorige week gehad. Met een baby die voor 90% uit slijm en snot leek te bestaan en rochelend aan de borst lag te pruttelen om daarna 2 uur lang over te gaan op krijsmodus en op geen enkele manier te kalmeren was. Ik geef zelfs toe dat ik hem op een bepaald moment gewoon in de verste hoek van de co-sleeper heb geduwd en mijn rug heb gedraaid (natuurlijk hou ik dit nog geen minuut vol en trek ik het snerpend biggetje dan toch maar weer tegen mij aan). Het meest frustrerende in dit verhaal is dan nog dat de kleine 's morgens geen enkel spoor van vernieling lijkt te vertonen, terwijl de grote zich als een zombie door de dag moet slepen.
Maar gisteren kwam hij dus bloederig en vlijmscherp piepen, de eerste tand bovenaan, de rotzak die van mijn lieve honingbolletje een irritant duivelsjong heeft gemaakt. Het herstel en terugwinnen van wat slaapuurtjes kan nu hopelijk ingezet worden want ondertussen zijn zowel vader als moeder geveld. En terwijl ik dit schrijf ligt de kleine dictator prinsheerlijk te slapen in ons grote bed, zich van geen kwaad bewust.
dinsdag 2 juni 2015
Geschwisterliebe
Na exact 2 jaar en 2 maanden werd de alleenheerschappij van koning Ferre Pjotr Casimir doorbroken. Op een zaterdag in mei kwam er een troonopvolgster bij en moest de moederkoek voortaan gedeeld worden.
Ik had gelukkig 9 maanden tijd gehad om mij helemaal in te lezen in de materie en potentiële veldslagen te anticiperen. Volgens gerenommeerde academische naslagwerken zoals 'Ouders van Nu' mocht ik mij bij de oudste verwachten aan jaloerse driftbuien, terugkerend babygedrag, stiekeme aanvallen op de hulpeloze zuigeling of net het compleet negeren van haar bestaan. We hadden ons al schrap gezet voor een helse strijd maar de eerste 2 jaren gebeurde er niets van dat. Tot onze grote verbazing sloot de kleine tiran de prinses meteen in zijn hart en na enkele weken was het alsof we altijd met zijn vieren geweest waren.
De ellende kwam pas achteraf, kort nadat Bente gestart was met haar schoolcarrière. Tot dan toe had ze zich voorbeeldig geschikt naar de wensen en grillen van haar oudere broer en gediend als zitzak, stootkussen, zondebok en speeltuig. Ze liet zich zonder morren eten en speelgoed uit de handjes stelen en ondanks de lauwe interesse van zijn kant was ze één en al adoratie voor die rebelse krullenkop.
In de klas kwam ze echter plots tot het besef dat ze al jaren met zich liet sollen. Bij mijn volgzame, rustige baby groeide er eensklaps haar op de melktandjes en ze ontplooide zich tot een mondige kleuter die zich niet langer op de kop liet kakken. Voortaan begon ze te vechten voor haar territorium en haar bezit. Vanaf dan was het gedaan met de rust, de rush naar ouderlijke aandacht werd ingezet en de adoratie maakte plaats voor rivaliteit. Voortaan moest alles minutieus in gelijke porties verdeeld worden: liefde, voedsel en alle materiële zaken; een vermoeden van voortrekkerij was al voldoende om de boel in lichterlaaie te zetten. De kleinste moest daarbij meestal het onderspit delven wegens fysiek achtergesteld maar dat compenseerde ze bij voorkeur met een groter stemvolume en schreeuwfactor 9.
Na de geboorte van nummer 3 veranderden de verhoudingen opnieuw. De oudste zag vooral een bondgenoot in zijn kleinere broer, terwijl de dochter de grond onder haar voeten heet voelde worden en de alle registers open trok om haar moeilijk verworven positie ten allen tijde te verdedigen (had ik die boeken dan toch niet voor niets gelezen). De opflakkering van jaloezie was gelukkig van korte duur want opnieuw hadden wij gekozen voor een boreling van het gedweeë type en met zijn blonde haartjes, diepblauwe ogen en ontwapenende glimlach kon hij de oudere overtuigen van zijn onschuld. Zelfs zijn schoolgaan maakte niet bijzonder veel verschil want hij bleef eerder zijn pacifistische aard trouw.
En toen kwam er nog eentje bij.
Eventjes was het terug zoeken naar hun plek maar qua jaloezie bleef het bij een kleine rimpeling op het wateroppervlakte. Folke besefte zelf amper dat hij zijn benjaminspositie en de bijbehorende extralegale voordelen kwijt was en zette zonder problemen een stap opzij. Het ventje had immers nog maar zelden van onverdeelde aandacht kunnen genieten en miste het dan ook niet. De storm tussen kind 1 en 2 bleef daarentegen onvermoeid verder razen. Dagelijks terugkerende ergernissen zijn het spanningsveld stilte-lawaai (het eeuwige gezang van de dochter dat enorm op de zenuwen van de oudste werkt), de ongelijke verdeling van goederen en diensten, de tegenstrijdige interesse (minecraft, computerspelletjes en games versus prinsessen, nagellak en barbies), gendergerelateerde wrevel, verkeerde communicatie, ... kortom elke scheet is hier zowat een atoombom die ontploft. Van broeder/zusterliefde is er nog niet echt sprake, maar als ik dan terugdenk aan mijn eigen jeugd dan maak ik mij geen zorgen. Ik heb zowat altijd op voet van oorlog geleefd met mijn middelste zus. We bestoken elkaar niet enkel met scheldwoorden maar dikwijls kwam er zelfs fysiek geweld bij te pas (met stoelen gooien, knijpen, haren trekken, ...). Pas toen ik het huis uit ging om te trouwen veranderde de verstandhouding en was er opeens geen vuiltje meer aan de lucht. Ik leef dus op hoop, over 18 jaar hoef ik vast niet meer te bemiddelen bij al dat gekibbel. Dan gaan ze misschien wel blij zijn dat ze elkaar hebben om lief en leed te delen, terwijl dat nu nog niet eens lukt met een koek.
Ik had gelukkig 9 maanden tijd gehad om mij helemaal in te lezen in de materie en potentiële veldslagen te anticiperen. Volgens gerenommeerde academische naslagwerken zoals 'Ouders van Nu' mocht ik mij bij de oudste verwachten aan jaloerse driftbuien, terugkerend babygedrag, stiekeme aanvallen op de hulpeloze zuigeling of net het compleet negeren van haar bestaan. We hadden ons al schrap gezet voor een helse strijd maar de eerste 2 jaren gebeurde er niets van dat. Tot onze grote verbazing sloot de kleine tiran de prinses meteen in zijn hart en na enkele weken was het alsof we altijd met zijn vieren geweest waren.
De ellende kwam pas achteraf, kort nadat Bente gestart was met haar schoolcarrière. Tot dan toe had ze zich voorbeeldig geschikt naar de wensen en grillen van haar oudere broer en gediend als zitzak, stootkussen, zondebok en speeltuig. Ze liet zich zonder morren eten en speelgoed uit de handjes stelen en ondanks de lauwe interesse van zijn kant was ze één en al adoratie voor die rebelse krullenkop.
In de klas kwam ze echter plots tot het besef dat ze al jaren met zich liet sollen. Bij mijn volgzame, rustige baby groeide er eensklaps haar op de melktandjes en ze ontplooide zich tot een mondige kleuter die zich niet langer op de kop liet kakken. Voortaan begon ze te vechten voor haar territorium en haar bezit. Vanaf dan was het gedaan met de rust, de rush naar ouderlijke aandacht werd ingezet en de adoratie maakte plaats voor rivaliteit. Voortaan moest alles minutieus in gelijke porties verdeeld worden: liefde, voedsel en alle materiële zaken; een vermoeden van voortrekkerij was al voldoende om de boel in lichterlaaie te zetten. De kleinste moest daarbij meestal het onderspit delven wegens fysiek achtergesteld maar dat compenseerde ze bij voorkeur met een groter stemvolume en schreeuwfactor 9.
Na de geboorte van nummer 3 veranderden de verhoudingen opnieuw. De oudste zag vooral een bondgenoot in zijn kleinere broer, terwijl de dochter de grond onder haar voeten heet voelde worden en de alle registers open trok om haar moeilijk verworven positie ten allen tijde te verdedigen (had ik die boeken dan toch niet voor niets gelezen). De opflakkering van jaloezie was gelukkig van korte duur want opnieuw hadden wij gekozen voor een boreling van het gedweeë type en met zijn blonde haartjes, diepblauwe ogen en ontwapenende glimlach kon hij de oudere overtuigen van zijn onschuld. Zelfs zijn schoolgaan maakte niet bijzonder veel verschil want hij bleef eerder zijn pacifistische aard trouw.
En toen kwam er nog eentje bij.
Eventjes was het terug zoeken naar hun plek maar qua jaloezie bleef het bij een kleine rimpeling op het wateroppervlakte. Folke besefte zelf amper dat hij zijn benjaminspositie en de bijbehorende extralegale voordelen kwijt was en zette zonder problemen een stap opzij. Het ventje had immers nog maar zelden van onverdeelde aandacht kunnen genieten en miste het dan ook niet. De storm tussen kind 1 en 2 bleef daarentegen onvermoeid verder razen. Dagelijks terugkerende ergernissen zijn het spanningsveld stilte-lawaai (het eeuwige gezang van de dochter dat enorm op de zenuwen van de oudste werkt), de ongelijke verdeling van goederen en diensten, de tegenstrijdige interesse (minecraft, computerspelletjes en games versus prinsessen, nagellak en barbies), gendergerelateerde wrevel, verkeerde communicatie, ... kortom elke scheet is hier zowat een atoombom die ontploft. Van broeder/zusterliefde is er nog niet echt sprake, maar als ik dan terugdenk aan mijn eigen jeugd dan maak ik mij geen zorgen. Ik heb zowat altijd op voet van oorlog geleefd met mijn middelste zus. We bestoken elkaar niet enkel met scheldwoorden maar dikwijls kwam er zelfs fysiek geweld bij te pas (met stoelen gooien, knijpen, haren trekken, ...). Pas toen ik het huis uit ging om te trouwen veranderde de verstandhouding en was er opeens geen vuiltje meer aan de lucht. Ik leef dus op hoop, over 18 jaar hoef ik vast niet meer te bemiddelen bij al dat gekibbel. Dan gaan ze misschien wel blij zijn dat ze elkaar hebben om lief en leed te delen, terwijl dat nu nog niet eens lukt met een koek.
zaterdag 23 mei 2015
Een levenslied II
Pamperblues
I've got the blues (tududududu)
de pamperblues (tududududu)
Overal kak (tududududu)
tot in my shoes
Spuitende uiers, zeiknatte luiers,
druipend overal
Pruilen, huilen, wie wil ruilen?
Mijn huis is echt een stal
Ik sta paraat (tududududu)
Ik ruik onraad (tududududu)
t' alarm gaat af (tududududu)
het is weer straf
Kilo's stront uit zo'n kinderkont,
ik raak gewoon niet rond
Niet te geloven, wat steekt zo een koter
toch allemaal in zijn mond?
Mijn wasmasjien (tududududu)
is al kapot (tududududu)
Mijn weerstand ook (tududududu)
Mijn vent wordt zot!
O jee, o nee, tis diarree,
het loopt tot in zijn nek
alles volgescheten, nee
geen enkele droge plek
Wat een shit (tududududu)
waar ik in zit (tududududu)
maar tis voer (tududududu)
voor een nieuwe hit
Nog enkele jaren, ik ben aan het sparen
want dan is het gedaan
En dan doen die lieve kindjes
MIJ een pamper aan!
I've got the blues (tududududu)
de pamperblues (tududududu)
Overal kak (tududududu)
tot in my shoes
Spuitende uiers, zeiknatte luiers,
druipend overal
Pruilen, huilen, wie wil ruilen?
Mijn huis is echt een stal
Ik sta paraat (tududududu)
Ik ruik onraad (tududududu)
t' alarm gaat af (tududududu)
het is weer straf
Kilo's stront uit zo'n kinderkont,
ik raak gewoon niet rond
Niet te geloven, wat steekt zo een koter
toch allemaal in zijn mond?
Mijn wasmasjien (tududududu)
is al kapot (tududududu)
Mijn weerstand ook (tududududu)
Mijn vent wordt zot!
O jee, o nee, tis diarree,
het loopt tot in zijn nek
alles volgescheten, nee
geen enkele droge plek
Wat een shit (tududududu)
waar ik in zit (tududududu)
maar tis voer (tududududu)
voor een nieuwe hit
Nog enkele jaren, ik ben aan het sparen
want dan is het gedaan
En dan doen die lieve kindjes
MIJ een pamper aan!
donderdag 19 maart 2015
Een levenslied
Ik zit hier in de wachtzaal bij de uroloog,
mijn man die is naar binnen en ik hou het echt niet droog.
Ze gaan zijn ballen knippen, alles moet eraf.
Hij is gewoon te vruchtbaar en dat is dan nu zijn straf.
Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie
Ik kan het niet geloven, het is echt voorbij;
nimmer nog een levend wezen dat groeit in mij.
Of het zou dan toch een lintworm moeten zijn,
maar dat is niet hetzelfde en dat doet een beetje pijn.
Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie
Onze bakfiets zit dan wel al barstensvol,
maar nog steeds voelt mijn hart een beetje hol.
We moeten ergens stoppen, we hebben er al vier
en daarom krijg ik nu een os mee, in plaats van een stier.
Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie
Toch maak ik mij geen zorgen, mijn man die is al oud.
Straks gaat hij vast de pijp uit en dan ben ik zo hertrouwd.
Dan zoek ik mij een jonge en viriele man,
die nog wat kinderen wil en het effectief ook kan.
Vasectomie, vasectomie
Ik wil wel nog 1 maar hij nie
Vasectomie, vasectomie
Dus neemt hij een vasectomie
Vasectomie, vasectomie
1 knip en tis ribbedebie
Vasectomie, vasectomie
Smurfenballen voor een dag of drie....
Video:
maandag 16 maart 2015
Nostalgisch? Ikke?
Maandagnacht 16/03 01.31u
Ik heb duidelijk iets verkeerds gegeten en lig al een uur wakker van de krampen. Ideaal voor een trip down memory lane, want 6 maanden geleden werd ik op een gelijkaardige dinsdagnacht om 5u gewekt door een knoert van een wee.
Na weken vol 'oefencontracties' wist ik deze keer meteen dat het raak was. Hoe belachelijk ook die 'oefenweeën', alsof mijn lijf na 3 keer nog niet zou weten langs welke uitgang de meereizende passagier het moederschip diende te verlaten?! Misschien was het uit wraak voor de pijlsnelle raketbevalling van Folke (nog geen anderhalf uur tussen de eerste wee en de eerste 'whei') dat ik bij kind 4 een maand lang vergast werd met weetjes?
Heerlijk mijmerend denk ik vandaag terug aan die speciale dinsdagochtend die een half jaar geleden ons leven definitief veranderde. Hoe ik de eerste krachtige contracties samen met zoonlief (die toen zijn laatste uurtjes als benjamin van het gezin inzette) in bed opving. Hoe ik een uurtje later toch maar opstond om de boterhammen voor de kinderen te smeren (oh ja, zelfs in volle bevallende modus ben ik daar nog steeds beter in dan de man des huizes). Hoe ik daarna nog per se de vaatwas wou legen en tussendoor 2 keer vastgeklampt aan de machine stond te puffen en te blazen; waarop ik in de zetel nog wat verder aan het baren ging zonder dat de kinderen in de living bij mij beseften welke zware en unieke werkzaamheden er plaats vonden. Bij de aankomst van de vroedvrouw en de dokter was het spannende moment aangebroken waarop er gecheckt werd hoe goed ik dan wel al mijn best had gedaan en met mijn 8 cm opening in 2 uurtjes tijd waande ik mij meteen Belgisch Kampioene op de 100 meter ontsluiting. Als we het volgende uur voor het gemak nog even fast forward afspelen (weeën ondergaan op een chemisch toilet in de gang, stilte voor de storm, gevloek en gepers, een reuzenhoofd en een paar schouders waar een bodybuilder jaloers op zou zijn door een sleutelgat duwen en en passant nog even 'doktertje' meespelen met de twee-en-een-half-jarige, ..) dan was ik om 8u15 mama van een boom van een vent, de naam 'Berk' meer dan waardig. Dat ik achteraf zowat leegbloedde vergeten we er ook maar lekker bij, want ik kreeg in ruil wel een heerlijk ventje cadeau. Een baby waarvan zijn humeur recht evenredig is met zijn lengte. Een hummeltje die nu al menig eierstokken doet rammelen en vrouwen kan verleiden met één goed gemikte blik en een stralende lach. Een casanova in de dop waar we allemaal verliefd op zijn zelfs als hij ons midden in de nacht attent maakt op zijn aanwezigheid. Hij ligt hier momenteel trouwens ook solidair kramperig te wezen met mij, net zoals we 6 maanden geleden ook samen het hoofdstuk 'bevallen, part 4' afsloten. Op naar nog veel meer mooie herinneringen met onze Birke Beria, zoals hij ondertussen in de wandelgangen wordt genoemd. Maar eerst proberen deze nacht wat beter te besteden en nog wat slaap mee te pikken.
Slaapwel.
Ik heb duidelijk iets verkeerds gegeten en lig al een uur wakker van de krampen. Ideaal voor een trip down memory lane, want 6 maanden geleden werd ik op een gelijkaardige dinsdagnacht om 5u gewekt door een knoert van een wee.
Na weken vol 'oefencontracties' wist ik deze keer meteen dat het raak was. Hoe belachelijk ook die 'oefenweeën', alsof mijn lijf na 3 keer nog niet zou weten langs welke uitgang de meereizende passagier het moederschip diende te verlaten?! Misschien was het uit wraak voor de pijlsnelle raketbevalling van Folke (nog geen anderhalf uur tussen de eerste wee en de eerste 'whei') dat ik bij kind 4 een maand lang vergast werd met weetjes?
Heerlijk mijmerend denk ik vandaag terug aan die speciale dinsdagochtend die een half jaar geleden ons leven definitief veranderde. Hoe ik de eerste krachtige contracties samen met zoonlief (die toen zijn laatste uurtjes als benjamin van het gezin inzette) in bed opving. Hoe ik een uurtje later toch maar opstond om de boterhammen voor de kinderen te smeren (oh ja, zelfs in volle bevallende modus ben ik daar nog steeds beter in dan de man des huizes). Hoe ik daarna nog per se de vaatwas wou legen en tussendoor 2 keer vastgeklampt aan de machine stond te puffen en te blazen; waarop ik in de zetel nog wat verder aan het baren ging zonder dat de kinderen in de living bij mij beseften welke zware en unieke werkzaamheden er plaats vonden. Bij de aankomst van de vroedvrouw en de dokter was het spannende moment aangebroken waarop er gecheckt werd hoe goed ik dan wel al mijn best had gedaan en met mijn 8 cm opening in 2 uurtjes tijd waande ik mij meteen Belgisch Kampioene op de 100 meter ontsluiting. Als we het volgende uur voor het gemak nog even fast forward afspelen (weeën ondergaan op een chemisch toilet in de gang, stilte voor de storm, gevloek en gepers, een reuzenhoofd en een paar schouders waar een bodybuilder jaloers op zou zijn door een sleutelgat duwen en en passant nog even 'doktertje' meespelen met de twee-en-een-half-jarige, ..) dan was ik om 8u15 mama van een boom van een vent, de naam 'Berk' meer dan waardig. Dat ik achteraf zowat leegbloedde vergeten we er ook maar lekker bij, want ik kreeg in ruil wel een heerlijk ventje cadeau. Een baby waarvan zijn humeur recht evenredig is met zijn lengte. Een hummeltje die nu al menig eierstokken doet rammelen en vrouwen kan verleiden met één goed gemikte blik en een stralende lach. Een casanova in de dop waar we allemaal verliefd op zijn zelfs als hij ons midden in de nacht attent maakt op zijn aanwezigheid. Hij ligt hier momenteel trouwens ook solidair kramperig te wezen met mij, net zoals we 6 maanden geleden ook samen het hoofdstuk 'bevallen, part 4' afsloten. Op naar nog veel meer mooie herinneringen met onze Birke Beria, zoals hij ondertussen in de wandelgangen wordt genoemd. Maar eerst proberen deze nacht wat beter te besteden en nog wat slaap mee te pikken.
Slaapwel.
dinsdag 10 maart 2015
Vaderschapsblues
Moeder natuur kan bijzonder wreed uit de hoek komen. Zo schept ze er blijkbaar een geweldig genoegen in om bepaalde species te koppelen aan het foute type partner, getuige daarvan zijn onder andere het halfopgevreten bidsprinkhaanmannetje en de vele minnaars van de zwarte weduwe.
Zelf liep ik al van in mijn tienertijd luidkeels te verkondigen dat ik heel graag baby's wou: snel, en veel! Een niet mis te verstane boodschap voor al mijn potentiële vrijers. Op mijn zeventiende werd ik halsoverkop verliefd op mijn huidige levensgezel, een man met wie ik menig interesses deel maar als er één ding is dat hij niet kan uitstaan dan zijn het wel baby's.
Ja u leest het goed.
De sloeber die me menigmaal heeft bezwangerd houdt eigenlijk helemaal niet van het eindproduct dat hij fabriceert. Net zoals een bakker met liefde een taart in de oven zou schuiven om ze na het afbakken met een blik vol walging in zijn etalage te droppen en er zeker niet zelf van te eten. Of een bierbrouwer die geheelonthouder blijkt te zijn.
Hij vindt borelingen lawaaierige, hulpeloze, lichaamssappenspuiende ondingen, zelfs al zijn ze van eigen kweek. Het is bovendien niet eens een verborgen afkeer die hij koestert, hij komt er gewoon spontaan voor uit. Leg ik onze bébé even bij hem in de zetel om eens handsfree een toiletstop te kunnen maken dan krijg ik meteen een zuur gezicht en een ongevraagde uitleg 'je weet toch dat ik dat niet graag doe'. Waag ik mij aan een badmoment als Birke net slaapt, dan mag ik er zeker van zijn dat ik na 10 minuten al een huilende zuigeling in de badkamer heb en een wanhopige vader die welgeteld 60 seconden geprobeerd heeft om hem te troosten en het enkel maar erger schijnt te maken. Ik vroeg hem onlangs waarom hij zo'n antipathie vertoont tegenover een klein rozig wezentje en toen vergeleek hij zowaar mijn lieveling met een 'bewegend hoopje filet américain'.
Zijn motto zou eigenlijk op zijn borst getatoeëerd moeten worden 'ik hou van de daad maar niet van het resultaat van mijn zaad', zodat een gewaarschuwde vrouw weet waar ze aan begint vooraleer ze een jong probeert groot te brengen met hem.
En toch zou ik het zo opnieuw doen.
Niet alleen ben ik ontzettend tevreden over de prachtige combinaties die onze genen samen voortbrengen, zo'n moppersmurf als oudeheer levert ook wel voordelen op voor de vrouw. Zo kon ik lekker mijn ding doen tijdens de zwangerschap en de daaropvolgende kraamtijd: het geboortekaartje gunde hij amper een blik (had ik er opgezet 'kind van Evelien en Godzilla, hij had het niet gemerkt), alle babygerelateerde aankopen kon ik blindelings doen, ik hoefde hem niet spartelend aan boord te krijgen bij vreemde wendingen zoals katoenen luiers, thuisbevallingen, rapley-eten en borstvoeding na 6 maanden en zelfs de schoolkeuze liet hij in mijn deskundige handen over. Bovendien geniet ik ongestoord het alleenrecht op mijn pasgeboren wurmpjes en kan ik ze heerlijk lang bij mij dragen, knuffelen en koesteren.
Want vergis je niet, hij mag dan wel geen fan zijn van zuigelingen, van zodra ze wat ouder worden dan staat hij wel voor ze paraat. Ik schat dat het ergens rond de leeftijd van 18 maanden begint, wanneer de eerste waggelende stapjes gezet zijn en het schreeuwen is overgegaan in het brabbelen van het allerschattigste 'papapapa' en 'mamammmmama'. De kleine mollige pollekes worden uitgestrekt en dan kan hij zichzelf niet langer inhouden om toch eens spontaan zijn eigen gebroed op te pakken. Alles komt dus uiteindelijk goed, ik mag dan wel een vent gekozen hebben met een aversie voor baby's, dat weerhield me niet om er toch lekker veel te maken. Nog altijd een betere keuze dan Godzilla, me dunkt.
Zelf liep ik al van in mijn tienertijd luidkeels te verkondigen dat ik heel graag baby's wou: snel, en veel! Een niet mis te verstane boodschap voor al mijn potentiële vrijers. Op mijn zeventiende werd ik halsoverkop verliefd op mijn huidige levensgezel, een man met wie ik menig interesses deel maar als er één ding is dat hij niet kan uitstaan dan zijn het wel baby's.
Ja u leest het goed.
De sloeber die me menigmaal heeft bezwangerd houdt eigenlijk helemaal niet van het eindproduct dat hij fabriceert. Net zoals een bakker met liefde een taart in de oven zou schuiven om ze na het afbakken met een blik vol walging in zijn etalage te droppen en er zeker niet zelf van te eten. Of een bierbrouwer die geheelonthouder blijkt te zijn.
Hij vindt borelingen lawaaierige, hulpeloze, lichaamssappenspuiende ondingen, zelfs al zijn ze van eigen kweek. Het is bovendien niet eens een verborgen afkeer die hij koestert, hij komt er gewoon spontaan voor uit. Leg ik onze bébé even bij hem in de zetel om eens handsfree een toiletstop te kunnen maken dan krijg ik meteen een zuur gezicht en een ongevraagde uitleg 'je weet toch dat ik dat niet graag doe'. Waag ik mij aan een badmoment als Birke net slaapt, dan mag ik er zeker van zijn dat ik na 10 minuten al een huilende zuigeling in de badkamer heb en een wanhopige vader die welgeteld 60 seconden geprobeerd heeft om hem te troosten en het enkel maar erger schijnt te maken. Ik vroeg hem onlangs waarom hij zo'n antipathie vertoont tegenover een klein rozig wezentje en toen vergeleek hij zowaar mijn lieveling met een 'bewegend hoopje filet américain'.
Zijn motto zou eigenlijk op zijn borst getatoeëerd moeten worden 'ik hou van de daad maar niet van het resultaat van mijn zaad', zodat een gewaarschuwde vrouw weet waar ze aan begint vooraleer ze een jong probeert groot te brengen met hem.
En toch zou ik het zo opnieuw doen.
Niet alleen ben ik ontzettend tevreden over de prachtige combinaties die onze genen samen voortbrengen, zo'n moppersmurf als oudeheer levert ook wel voordelen op voor de vrouw. Zo kon ik lekker mijn ding doen tijdens de zwangerschap en de daaropvolgende kraamtijd: het geboortekaartje gunde hij amper een blik (had ik er opgezet 'kind van Evelien en Godzilla, hij had het niet gemerkt), alle babygerelateerde aankopen kon ik blindelings doen, ik hoefde hem niet spartelend aan boord te krijgen bij vreemde wendingen zoals katoenen luiers, thuisbevallingen, rapley-eten en borstvoeding na 6 maanden en zelfs de schoolkeuze liet hij in mijn deskundige handen over. Bovendien geniet ik ongestoord het alleenrecht op mijn pasgeboren wurmpjes en kan ik ze heerlijk lang bij mij dragen, knuffelen en koesteren.
Want vergis je niet, hij mag dan wel geen fan zijn van zuigelingen, van zodra ze wat ouder worden dan staat hij wel voor ze paraat. Ik schat dat het ergens rond de leeftijd van 18 maanden begint, wanneer de eerste waggelende stapjes gezet zijn en het schreeuwen is overgegaan in het brabbelen van het allerschattigste 'papapapa' en 'mamammmmama'. De kleine mollige pollekes worden uitgestrekt en dan kan hij zichzelf niet langer inhouden om toch eens spontaan zijn eigen gebroed op te pakken. Alles komt dus uiteindelijk goed, ik mag dan wel een vent gekozen hebben met een aversie voor baby's, dat weerhield me niet om er toch lekker veel te maken. Nog altijd een betere keuze dan Godzilla, me dunkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)