Vaderschapsblues

Moeder natuur kan bijzonder wreed uit de hoek komen. Zo schept ze er blijkbaar een geweldig genoegen in om bepaalde species te koppelen aan het foute type partner, getuige daarvan zijn onder andere het halfopgevreten bidsprinkhaanmannetje en de vele minnaars van de zwarte weduwe.
Zelf liep ik al van in mijn tienertijd luidkeels te verkondigen dat ik heel graag baby's wou: snel, en veel! Een niet mis te verstane boodschap voor al mijn potentiële vrijers. Op mijn zeventiende werd ik halsoverkop verliefd op mijn huidige levensgezel, een man met wie ik menig interesses deel maar als er één ding is dat hij niet kan uitstaan dan zijn het wel baby's.
Ja u leest het goed.
De sloeber die me menigmaal heeft bezwangerd houdt eigenlijk helemaal niet van het eindproduct dat hij fabriceert. Net zoals een bakker met liefde een taart in de oven zou schuiven om ze na het afbakken met een blik vol walging in zijn etalage te droppen en er zeker niet zelf van te eten. Of een bierbrouwer die geheelonthouder blijkt te zijn.
Hij vindt borelingen lawaaierige, hulpeloze, lichaamssappenspuiende ondingen, zelfs al zijn ze van eigen kweek. Het is bovendien niet eens een verborgen afkeer die hij koestert, hij komt er gewoon spontaan voor uit. Leg ik onze bébé even bij hem in de zetel om eens handsfree een toiletstop te kunnen maken dan krijg ik meteen een zuur gezicht en een ongevraagde uitleg 'je weet toch dat ik dat niet graag doe'. Waag ik mij aan een badmoment als Birke net slaapt, dan mag ik er zeker van zijn dat ik na 10 minuten al een huilende zuigeling in de badkamer heb en een wanhopige vader die welgeteld 60 seconden geprobeerd heeft om hem te troosten en het enkel maar erger schijnt te maken. Ik vroeg hem onlangs waarom hij zo'n antipathie vertoont tegenover een klein rozig wezentje en toen vergeleek hij zowaar mijn lieveling met een 'bewegend hoopje filet américain'.
Zijn motto zou eigenlijk op zijn borst getatoeëerd moeten worden 'ik hou van de daad maar niet van het resultaat van mijn zaad', zodat een gewaarschuwde vrouw weet waar ze aan begint vooraleer ze een jong probeert groot te brengen met hem.
En toch zou ik het zo opnieuw doen.
Niet alleen ben ik ontzettend tevreden over de prachtige combinaties die onze genen samen voortbrengen, zo'n moppersmurf als oudeheer levert ook wel voordelen op voor de vrouw. Zo kon ik lekker mijn ding doen tijdens de zwangerschap en de daaropvolgende kraamtijd: het geboortekaartje gunde hij amper een blik (had ik er opgezet 'kind van Evelien en Godzilla, hij had het niet gemerkt), alle babygerelateerde aankopen kon ik blindelings doen, ik hoefde hem niet spartelend aan boord te krijgen bij vreemde wendingen zoals katoenen luiers, thuisbevallingen, rapley-eten en borstvoeding na 6 maanden en zelfs de schoolkeuze liet hij in mijn deskundige handen over. Bovendien geniet ik ongestoord het alleenrecht op mijn pasgeboren wurmpjes en kan ik ze heerlijk lang bij mij dragen, knuffelen en koesteren.
Want vergis je niet, hij mag dan wel geen fan zijn van zuigelingen, van zodra ze wat ouder worden dan staat hij wel voor ze paraat. Ik schat dat het ergens rond de leeftijd van 18 maanden begint, wanneer de eerste waggelende stapjes gezet zijn en het schreeuwen is overgegaan in het brabbelen van het allerschattigste 'papapapa' en 'mamammmmama'. De kleine mollige pollekes worden uitgestrekt en dan kan hij zichzelf niet langer inhouden om toch eens spontaan zijn eigen gebroed op te pakken. Alles komt dus uiteindelijk goed, ik mag dan wel een vent gekozen hebben met een aversie voor baby's, dat weerhield me niet om er toch lekker veel te maken. Nog altijd een betere keuze dan Godzilla, me dunkt.