Toen ik nog studente was kon ik mij meestal ongestoord in het openbaar begeven, een zeldzame fluitende bouwvakker (wat ik natuurlijk als een compliment beschouwde) of een lallende zatlap niet nagelaten. Wanneer ik echter begon te kinderen veranderde dat op slag; van de ene dag op de andere word je dan publiek bezit en loslopend wild voor commentaar, opmerkingen en ongevraagde suggesties.
Het begon al tijdens de zwangerschap van Ferre. Van zodra mijn buikregio enigszins begon op te bollen en mijn zonde dus zichtbaar werd kwamen onbekenden mij aanspreken. Zo merkte een besnorde kerel in de lift luidkeels op dat ik 'wel hard tegen de hoek van de tafel was gelopen' en of ik 'veel had moeten oefenen'?! Amper bekomen van deze grove uitlatingen kwamen de volgende charges onder de vorm van oude vrouwtjes met hun priemende blikken en hun onoriginele vraagstelling, de ervaren moeders met een overdaad aan raad en de ergste soort 'de anonieme buikbetasters'. Van rustig en ongehinderd de trein nemen, aan de kassa aanschuiven of op de bus wachten was nu geen sprake meer, er moest en er zou gecommuniceerd worden over de bevruchting en alle gevolgen van dien. Openlijk commentaar leveren over iemand zijn uiterlijk en gewicht is normaal gezien maatschappelijk not done, maar voor zwangeren gaat die regel niet op, die mag je ongestoord verwijten voor 'dik', 'gezwollen', 'convoi exceptionnel' of 'op gevaar van ontploffen'. Vaak krijg je er een gratis body-analyse bovenop, waarbij er beoordeeld wordt of je achtersteven dan wel of niet mee uit gedeind is, of je enkels niet teveel vocht vasthouden en en passant gooien ze er ook nog eens een non-compliment over je gezicht bij als toemaatje (getrokken, puisterig, opgeblazen of gewoon niet om aan te zien).
Na de bevalling worden de aanmerkingen over je lichaam weer netjes achter je rug gefluisterd, maar dan eigenen de mensen zich wel het recht toe om over je kinderen te oordelen. Opnieuw word je onderworpen aan een eindeloze stroom van steeds dezelfde vragen (leeftijd, geslacht, naam, karakter en lotsbestemming van het jong passeren in speeddate-tempo de revue), de allerfoutste tips ('neen ik ga echt geen cognac aan een fopspeen smeren om hem te doen slapen'), ongegeneerde kritiek of mededingers in de competitie 'de dwaaste vraag van vandaag'.
De mate waarin ik mij erger aan al die conversaties met onbekenden verschilt heel erg, afhankelijk van mijn geduld, het aantal uren slaap die mij gegund waren of de aard van de gesprekken.
Zo vind ik het helemaal niet erg om een babbeltje te slaan met een vriendelijk oud vrouwtje die mij complimenteert over mijn extreem mooie kinderen en ondertussen zachtjes 'koetchie-koetchie' doet met de baby. Maar als hetzelfde gerimpelde besje lastige vragen begint te stellen terwijl mijn gebroed elk in een andere windrichting verdwijnt dan zijn mijn antwoorden net een tikkeltje meer kortaf.
Ook het afhandelen van fout advies heb ik ondertussen al aardig onder de knie. Na meer dan 8 jaar bewust moederen durf ik mij wel een expert noemen op gebied van mijn eigen kroost en dus hanteer ik netjes de 'knikken en wissen'-tactiek voor raadgevingen die ik toch nimmer ga opvolgen. Vragen waar overduidelijk niet over nagedacht is daarop repliceer ik simpelweg met een fikse dosis sarcasme of ironie ('ja je hebt gelijk, mijn boreling kan inderdaad niet meer ademen in die draagdoek maar dat is geen probleem want ik heb thuis nog 3 kinderen extra' of 'jawel ik ben al bevallen hoor, ik ben gewoon al terug zwanger en dan maar meteen van een zesling')
Daarnaast is er nog een categorie 'bizarre of perverse reacties'. Daaronder vallen klassiekers als de groenteman die mij nariep 'jij sexy met baby', de vraag of ik bij het geven van borstvoeding opgewonden word of de gast die het erotisch vond dat mijn kleintje bij mij in de doek zat omdat het door zijn hoofdje leek alsof ik een gigantische borst had. Voor deze moet ik nog even oefenen op gepast reageren want meestal sta ik gewoon met mijn mond vol tanden.
Een toppertje die ik de laatste tijd al 2 keer hoorde is echter de vraag of 'dit de jongste is', waarbij de persoon in kwestie ons vaag kent, weet dat we 4 nakomelingen hebben, met priemende vinger wijst naar Birke (dus echt wel de laatste in de rij) en er dan vanuit gaat dat ik eigenlijk nog ergens een jongere wurm verstopt heb zitten. Een snelle berekening leert mij dat dit technisch gezien misschien wel mogelijk is, maar dan zou ik in principe opnieuw zwanger moeten geraakt zijn de dag van de bevalling. Ik denk dat de kans dat dit voorvalt nog net iets kleiner is dan het winnen van de lotto terwijl je nooit meespeelt.
Ik verlang dus best wel naar het moment dat ik weer heerlijk anoniem de bus kan nemen, een boek kan lezen op de trein of genieten van de stilte in een wachtrij. Dat er weer netjes achter mijn rug word geroddeld zoals het hoort en dat het bouwvakker één keer per jaar fluit naar mij, gewoon voor de vorm.
Of is dat te utopisch van mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten